اینترنت طبقاتی زبان الکن اصلاحات
هم پیما: در ایران، دو جناح سیاسی راست و چپ به وضوح دارای تفاوت های بنیادی و رویکرد های متضاد در قبال اداره کشور هستند.
به گزارش هم پیما به نقل از خبر آنلاین، جناح راست با نگرشی محافظه کارانه، بدنبال اجرای راهکارهایی است که عموما محدودکننده هستند و نگاهی محتاطانه و امنیتی را دنبال می کنند. در مقابل، جناح چپ درنظر دارد با تاکید بر تساهل و تسامح، فضای بازتری را در مدیریت امور داخلی و روابط بین المللی کشور تجربه کند.
روزنامه شرق در مطلبی نوشت: در ایران، دو جناح سیاسی راست و چپ به وضوح دارای تفاوت های بنیادی و رویکرد های متضاد در قبال اداره کشور هستند. جناح راست با نگرشی محافظه کارانه، بدنبال اجرای راهکارهایی است که عموما محدودکننده هستند و نگاهی محتاطانه و امنیتی را دنبال می کنند. در مقابل، جناح چپ درنظر دارد با تاکید بر تساهل و تسامح، فضای بازتری را در مدیریت امور داخلی و روابط بین المللی کشور تجربه کند. جناح راست، با نزدیکی به هسته قدرت، نقشی کلیدی در تعیین سیاست های داخلی و خارجی ایفا می کند. در مقابل، جناح چپ که اهتمام در نزدیک کردن خود به مردم و کسب حمایت عمومی دارد، می کوشد تا وعده های انتخاباتی خودرا بوسیله راهکار هایی به عاقبت برساند که ضمن تامین منافع عمومی، حساسیت های جناح راست را نیز تحریک نکند. با اینحال روش جناح اصلاح طلب بطور معمول به زیانش تمام می شود. راهکار هایی که ارائه می دهد، اغلب در قالبی بسته بندی می شود که با اولویت های جناح راست سازگار باشد و این همان چیزی است که به شکل گسترده در رسانه ها منعکس می شود.
مردم نیز عمدتاً از همین زاویه به سیاست های آنها می نگرند و کمتر به نیات اصلی این جناح در تامین نیازهای عمومی توجه می کنند. در نتیجه، اهداف واقعی جناح چپ برای حل مشکلات مردم در سایه این بسته بندی ها گم می شود و بازتاب آن در افکار عمومی، تنها چیزی است که مقرر است رضایت جناح راست را جلب نماید. این تکنیک، برای جناح چپ به صورتی قمار سیاسی است و به مفهوم راه رفتن بر لبه پرتگاه است. آنها با اتخاذ این استراتژی، تلاش می کنند تا از تقابل مستقیم با جناح راست و... اجتناب کنند؛ اما این تلاش ها نه فقط پایگاه مردمی جناح چپ را تضعیف می کند، بلکه سبب می شود این جناح در بین مردم به عنوان یک نیروی سازش کار و نه یک نیروی واقعی اصلاح طلب دیده شود. راهکار دولت اصلاح طلب برای توسعه اینترنت و رفع فیلترینگ، مصداق واضحی برای این راهبرد است. از شروع دولت روحانی، تلاش بر این بوده که توسعه اینترنت و بازکردن فضای مجازی با لطایف الحیلی صورت گیرد که برای جناح اینترنت هراس هضم شدنی باشد. مثال تلگرام و سرورهای سی دی ان آن، می تواند به درک موضوع کمک نماید.
زمانی که محمود واعظی وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات ایران بود، برخی از سرورهای شبکه تحویل محتوا (Content Delivery Network) یا «CDN»های تلگرام در ایران مستقر شدند که کارشان تسریع انتقال محتوای عمومی، مانند محتوای کانال ها و گروههای عمومی بود. چت های خصوصی به طورجداگانه و مستقیما بین کاربران و سرورهای اصلی تلگرام انتقال می یافتند و نه بوسیله «CDN» های مستقر در ایران. درآن زمان آقای واعظی در مصاحبه هایش تاکید می کرد که سرورهای تلگرام در ایران است. ایشان اشتباه نمی گفت؛ «CDN »ها نوعی سرور هستند، اما نه سروری که مخالفان تلگرام بدنبال آن بودند. در حقیقت «CDN»ها کنترلی بر چت های خصوصی نداشتند. چیزی که جناح اصولگرا بدنبال آن بود. دولت با این لفاظی تلاش می کرد که با نیت دستیابی به یک خیر عمومی، جناح رقیب را راضی نیز نگه دارد. اما آن چه در نهایت به گوش مردم می رسید، همان چیزی بود که دولت به جناح اصولگرا می گفت. مردم درباره ی در دسترس بودن اطلاعات شخصی شان، ابراز نگرانی می کردند و عده ای از کارشناسان نیز دانسته یا نادانسته به این ترس دامن می زدند. دولت درحالی که جلوی فیلتر تلگرام را به سود مردم گرفته بود، باید به مردم به خاطر بدبینی های پیش آمده نیز پاسخ می داد.
در زمان وزارت جهرمی که فشارها برای فیلترینگ تلگرام بیشتر شده بود، تمسک به پوسته های تلگرام آخرین حربه دولت دوم روحانی برای مقاومت در مقابل فیلترینگ تلگرام بود. فلسفه استفاده از پوسته های تلگرام این بود که اگر پوسته ایرانی تلگرام کار کند، پس تلگرام اصلی نیز کار می کند. در عوض از آنجا که اطلاعات پوسته های تلگرام قابل کنترل بود، فیلتردوستان جایی برای اعتراض نداشتند. دولت در لفافه این مساله را به مردم هشدار داد. جهرمی صراحتا بیان کرد که پوسته ها امن نیستند و وزارت اطلاعات وقت نیز، تلگرام طلایی را تأیید کرد که این یعنی تلگرام طلایی کارکردی شبیه پلت فرم های داخلی دارد. حال هرکسی می خواست، می توانست از نسخه اصلی تلگرام استفاده نماید و هرکسی که از پلت فرم های داخلی استقبال می کرد، می توانست از تلگرام طلایی نیز استفاده نماید. همین طور در همان دوره، وقتی روستاها به اینترنت متصل می شدند، در اخبار تنها از اتصال آنها به شبکه ملی اطلاعات، گفته می شد. دولت از به کاربردن کلمه اینترنت پرهیز داشت، چونکه نمی خواست در راه توسعه اینترنت در مناطق محروم و روستایی سنگ اندازی شود. در آن زمان جهرمی در یک سخنرانی در مجلس، از همسانی سطح دسترسی خردسالان و افرادی مانند پزشکان، دانشگاهیان و خبرنگاران انتقاد نمود. گویی تصمیم داشت که با تنظیم گری دسترسی خردسالان به اینترنت، برای رفع فیلتر بزرگسالان چاره ای بیندیشد.
از آن زمان رسانه ها این راهکار را روشی تبعیض آمیز و تحت عنوان «اینترنت طبقاتی» یاد کردند. اینترنت طبقاتی تصویری از کاست های اجتماعی مختلف را نشان میدهد که هرکس باتوجه به پایگاه اجتماعی خود از آن منتفع خواهد شد. اما آیا دولت چنین تصمیمی داشت؟ حرف های دوپهلو زبان اصلاحات را الکن کرده است و دولت دفاعی از خود نداشت. اما این راه چاره، روش تازه ای نبود. وزیر ارتباطات دوره احمدی نژاد پهنای باند اینترنت با سرعت ۱۲۸ کیلوبیت را برای مصارف خانگی در نظر گرفته بود. دولت روحانی به جهت اینکه این سقف آهنین را بشکند و فاصله خود از توسعه یافتگی در این زمینه را بکاهد، ناچار بود تا درایتی به خرج دهد که هم جناح اینترنت هراس را راضی نگه دارد و هم مردم را. آن راهکار چیزی نبود، جز اعطای اینترنت پرسرعت با کارت دانشجویی. از آنجائیکه بیشتر متقاضیان اینترنت پرسرعت همان دانشجویان بودند، با این راهکار خانواده های بسیاری به اینترنت پرسرعت رسیدند. خیلی زود این روند چنان مضحک شد که «ISP»ها از قید آن گذشتند و بدون مستندات دانشجویی به همه مردم اینترنت پرسرعت ارائه می کردند.
بعد از این تجربه نتیجه بخش، دولت های اصلاح طلب که رفع فیلترینگ را برگ برنده خود در انتخابات می دانستند، همیشه تلاش داشته اند که با این تکنیک، ابتدا گروهی از مردم را منتفع کنند و پس از عادی شدن آن در پیش چشم اینترنت هراسان، گشایش را به عموم مردم سرایت دهند. بنظر می رسد دولت آقای پزشکیان هم تصمیم دارد به همین روش متوسل شود. ابتدا گروهی از مردم (دانشگاهیان و فرهنگیان) را منتفع کند، بعد به آرامی طوق فیلترینگ را از گردن دیگر شهروندان بردارد. غافل از آنکه 10 سال از تاریخ این نسخه گذشته است. در این 10 سال مردم بارها بی پرده و با صدای رسا حرف شان را به گوش دولت ها رسانده اند. و دیگر امید چندانی به گشایش های دولتی ندارند. در لفافه سخن گفتن و اتخاذ رویکرد دوپهلو از جانب دولت، دیگر مردم را راضی نخواهد کرد؛ چیزی که آقای هاشمی، وزیر ارتباطات، در دو هفته گذشته آنرا به خوبی درک کرد. بعد از صحبت های مبهم ایشان درباره ی رفع فیلترینگ، مردم خصوصاً حامیان دولت پزشکیان، چنان به ایشان تاختند که هاشمی ناچار شد سخن خودرا تصحیح کند و به صراحت از رفع فیلترینگ سخن گفت. حقیقت آنست که سرعت تکنولوژی هایی مانند استارلینک و فراگیرشدن آن، از سرعت بوروکراسی دولت بسیار بیشتر است. همانطور که فشار مردم موجب تغییر لحن وزیر ارتباطات درباره ی رفع فیلترینگ شد، ایشان هم باید با همین اهرم و استناد به خواسته های مردم، حرف خودرا بر کرسی اینترنت هراسان بنشاند. وگرنه همین اندک مردمی هم که «برای ایران» به پای صندوق رأی آمده بودند، به زودی چشم در چشم به شما خواهند گفت «خودتان می دانید و مملکت تان».
2323
منبع: هم پیما
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب